Wywar z liści przypomina w smaku bulion. Liście najczęściej poddawano fermentacji i z tego robiono kwaśną polewkę, nazywaną barszczem. Również z owoców barszczu można gotować zupy, robić napary ziołowe i nalewki. Korzenie można jeść po ugotowaniu, jak każdą roślinę okopową.

Barszcz zwyczajny u niektórych budzi lęk z powodu tak zwanego barszczu Sosnowskiego, którym można się poparzyć. Barszcz zwyczajny jest jednak dużo niższą rośliną, dorasta do około 50 cm, najwyżej do 1,5 metra. Od wieków jest uznany za roślinę leczniczą. Stosowano go do zmniejszania obrzęków i przeciw biegunce. Kłącze zawiera cukry, argininę i glutaminę. W dojrzałych owocach jest 3% olejku eterycznego. W liściach i kwiatach znajdują się związki flawonowe, żywicowe i sole mineralne. Ziele należy zbierać wiosną lub na początku lata, owoce i korzenie – jesienią.